Βασίλης Πέρρος: Τα «εν οίκω» στην γκαλερί Σκουφά

«Έχεις πινέλα και χρώματα. Ζωγράφισε τον Παράδεισο και μπες μέσα». Με τα λόγια του Καζαντζάκη για οδηγό, ο Βασίλης Πέρρος μας καλεί στο ζωγραφικό του καταφύγιο, όπως το μεταφέρει από το εργαστήριο στην γκαλερί Σκουφά. Το τελευταίο του εικονογραφικό σύνολο δημιουργήθηκε μέσα στην πανδημία. Από το ξεκίνημά της, κατόπιν με τη συνθήκη του εγκλεισμού, ο ζωγράφος δεν έμεινε ερμητικά κλεισμένος, αλλά «κρυφοκοιτούσε» στα σπίτια. Περνούσε το αδιάκριτο βλέμμα του μέσα από τις χαραμάδες κι έριχνε τον φακό του για να συλλάβει τα τεκταινόμενα του σημερινού σπιτιού σε κάθε λεπτομέρεια.

Ο οίκος και το σχήμα του εμφανίζεται σχεδόν σε όλα τα έργα ως εικόνα αρχετυπική. Πρωταγωνιστές είναι άνθρωποι καθημερινοί και το σπίτι είναι το πεδίο όπου εξελίσσεται η σύγχρονη πραγματικότητα πίσω από τις κλειστές πόρτες. Η έννοια του «οίκου» που προστατεύει ως απάγκιο, ενώνει, αλλά μπορεί και να περιορίζει, ακόμη και να συνθλίβει, ζωντανεύει και γίνεται επιφάνεια ζωγραφική. Στις δύο διαστάσεις καθρεφτίζεται ο ζωτικός χώρος όπου ο κόσμος βίωσε τα τελευταία χρόνια την πρωτόγνωρη δοκιμασία του εγκλεισμού υπό το φόβο της αόρατης απειλής.

Ο οίκος και το σχήμα του εμφανίζεται σχεδόν σε όλα τα έργα ως εικόνα αρχετυπική. Πρωταγωνιστές είναι άνθρωποι καθημερινοί και το σπίτι είναι το πεδίο όπου εξελίσσεται η σύγχρονη πραγματικότητα πίσω από τις κλειστές πόρτες. Η έννοια του «οίκου» που προστατεύει ως απάγκιο, ενώνει, αλλά μπορεί και να περιορίζει, ακόμη και να συνθλίβει, ζωντανεύει και γίνεται επιφάνεια ζωγραφική. Στις δύο διαστάσεις καθρεφτίζεται ο ζωτικός χώρος όπου ο κόσμος βίωσε τα τελευταία χρόνια την πρωτόγνωρη δοκιμασία του εγκλεισμού υπό το φόβο της αόρατης απειλής.

Στην ντεκουπαρισμένη ζωγραφική επιφάνεια ο Πέρρος χτίζει το χρονικό μιας εποχής. Αρχιτεκτονεί ένα αναγνωρίσιμο προσωπικό σύμπαν, στο οποίο καλείται να μετάσχει, με δημιουργικό τρόπο, και ο πλέον αμύητος θεατής. Καθένας δηλαδή μπορεί να βρει τον εαυτό του εκεί και οι προσωπικές ιστορίες γίνονται υπόθεση συλλογική. Ο δημιουργός αντλεί τα υλικά του από την παραστατική ζωγραφική για να μιλήσει για την εσωτερίκευση του θανάτου και πώς αυτή η ψυχική καταγραφή επηρεάζεται από μια εξωτερική μαζική απειλή όπως η πανδημία. Μια τέχνη που αποζητά το υπερβατικό μέσα από τον ρεαλισμό.  Αν και ζούμε την αυγή της εικονικής πραγματικότητας, η πραγματική πραγματικότητα είναι πιο σκληρή όταν την αντικρίζουμε. Και η τέχνη έχει τη δύναμη να ρίχνει ένα διαφορετικό φως.