Live streaming της ιστορικής συναυλίας του Prince από το 1985

Τη νύχτα που χιόνισε και βγήκαμε στα μπαλκόνια να δούμε πώς φαίνεται η Αθήνα σε συνθήκες χιονοθύελλας α λα Midwest –έτσι το φτιάξαμε στο μυαλό μας, για να πάρει διαστάσεις αφήγησης– είδα ξανά το μπαλκόνι, απέναντι, που έχει πάντα Χριστούγεννα, και ένα έξτρα ρίγος χτύπησε τη σπονδυλική μου στήλη. Από τον περασμένο Νοέμβριο είναι στολισμένο με τα led-παντός καιρού κι ακόμα έχει μείνει έτσι, εκεί, με τα φωτάκια να αναβοσβήνουν με υστερία και μία κατεβασμένη τέντα που επιβάλλει μία ανησυχητική σιωπή και απουσία. Κανένας δεν έβγαλε τα φωτάκια από την πρίζα, έμειναν στο χριστουγεννιάτικο αξίωμά τους, δίνοντας στην Κηφισίας μία ακόμα ιστορία: Κάποιος έφυγε και ξέχασε αναμμένα τα Χριστούγεννα.

Διαβάζω μία νέα βιογραφία του Prince που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, με τίτλο “This Thing Called Life: Prince's Odyssey” του Neal Karlen, συνεργάτη του Rolling Stone που γνώριζε τον Prince από τότε που, πιτσιρικάδες συνομήλικοι, σύχναζαν στις ίδιες γειτονιές και αργότερα ο Neal ξαναβρέθηκε μαζί του για να του κάνει συνέντευξη για το περιοδικό – κι έτσι έγιναν, κατά κάποιο τρόπο, φίλοι. Θυμήθηκα πώς περιγράφει τις χιονοθύελλες στη Μινεσότα, χαμένης στα Μεσοδυτικά της χώρας, όταν προσπαθείς αποπροσανατολισμένος από τον τσουχτερό λευκό άνεμο να βρεις το πεζοδρόμιο και το κατώφλι του σπιτιού σου μέσα στο χιόνι ή, κατά τον Karlen, «για να το πω κομψά, το να βρεθείς έστω και για ένα λεπτό σε συνθήκες απόλυτης χιονοθύελλας στη Μινεσότα είναι ένα ανόσιο γαμήσι του μυαλού από τον τρόμο του τι-μου-συμβαίνει-και-είμαι-ανάποδα. Δεν μπορείς πλέον να ξεχωρίσεις πού είναι ο ορίζοντας: Ο ουρανός και η γη είναι απροσδιόριστα…».

Το ίδιο χαοτική είναι και η ταυτότητα της Minneapolis, ιδιαίτερης πατρίδας δικής του, του Prince αλλά και του George Floyd που πέθανε από ασφυξία, κάτω από το γόνατο του αστυνομικού. Αλλοπρόσαλλη πόλη, από τις μουσικές της μέχρι τον τρόπο που αντιμετωπίζουν «τους άλλους». Ο Karlen ειρωνεύεται τον κώδικα ηθικής συμπεριφοράς που ισχύει εκεί: τον αποκαλεί Minnesota Mean, η Κακία της Minnesota, που εκδηλώνεται με την παθητικά επιθετική στάση των κατά μεγάλη πλειοψηφία λευκών κατοίκων. Είναι η πειθαναγκαστική, ψεύτικη, παγωμένη σαν τους χειμώνες τους, καλοσύνη των λευκών όπου, όταν κάτι είναι «όχι δικό τους» το αποκαλούν ευγενικά «διαφορετικό» και το εξοβελίζουν.

Κάπως έτσι, η Minneapolis είχε περιορίσει πολύ βολικά τον Prince στο δικό του «Xanadu», στη Χώρα του Μοβ, το κάστρο-στούντιο-καταφύγιο της Paisley Park που είχε χτίσει ο μουσικός, όπως ο «Πολίτης Κέιν». Μέσα σε αυτή την εχθρική πόλη, που τον τίμησε post mortem με προσποιητά πάρτι και πολυήμερες φωταψίες με μοβ νέον (ο Prince είχε κατοχυρώσει ως προσωπικό του σήμα κατατεθέν αυτή τη συγκεκριμένη απόχρωση του πορφυρού μοβ), ο μικροκαμωμένος Prince (52 κιλά) έζησε τον δικό του μύθο, προσποιούμενος κι αυτός, κατά τον Karlen, ακριβώς όποια από τις πολλές του προσωπικότητές του ήθελε, ανάλογα με τον δημιουργικό του οίστρο ή όποιο μεγαλείο τρέλας ζούσε.

Τη νύχτα που χιόνισε και βγήκαμε στα μπαλκόνια να δούμε πώς φαίνεται η Αθήνα σε συνθήκες χιονοθύελλας α λα Midwest –έτσι το φτιάξαμε στο μυαλό μας, για να πάρει διαστάσεις αφήγησης– είδα ξανά το μπαλκόνι, απέναντι, που έχει πάντα Χριστούγεννα, και ένα έξτρα ρίγος χτύπησε τη σπονδυλική μου στήλη. Από τον περασμένο Νοέμβριο είναι στολισμένο με τα led-παντός καιρού κι ακόμα έχει μείνει έτσι, εκεί, με τα φωτάκια να αναβοσβήνουν με υστερία και μία κατεβασμένη τέντα που επιβάλλει μία ανησυχητική σιωπή και απουσία. Κανένας δεν έβγαλε τα φωτάκια από την πρίζα, έμειναν στο χριστουγεννιάτικο αξίωμά τους, δίνοντας στην Κηφισίας μία ακόμα ιστορία: Κάποιος έφυγε και ξέχασε αναμμένα τα Χριστούγεννα.

Από τον περασμένο Νοέμβριο είναι στολισμένο με τα led-παντός καιρού κι ακόμα έχει μείνει έτσι, εκεί, με τα φωτάκια να αναβοσβήνουν με υστερία και μία κατεβασμένη τέντα που επιβάλλει μία ανησυχητική σιωπή και απουσία. Κανένας δεν έβγαλε τα φωτάκια από την πρίζα, έμειναν στο χριστουγεννιάτικο αξίωμά τους, δίνοντας στην Κηφισίας μία ακόμα ιστορία: Κάποιος έφυγε και ξέχασε αναμμένα τα Χριστούγεννα.

Διαβάζω μία νέα βιογραφία του Prince που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, με τίτλο “This Thing Called Life: Prince's Odyssey” του Neal Karlen, συνεργάτη του Rolling Stone που γνώριζε τον Prince από τότε που, πιτσιρικάδες συνομήλικοι, σύχναζαν στις ίδιες γειτονιές και αργότερα ο Neal ξαναβρέθηκε μαζί του για να του κάνει συνέντευξη για το περιοδικό – κι έτσι έγιναν, κατά κάποιο τρόπο, φίλοι. Θυμήθηκα πώς περιγράφει τις χιονοθύελλες στη Μινεσότα, χαμένης στα Μεσοδυτικά της χώρας, όταν προσπαθείς αποπροσανατολισμένος από τον τσουχτερό λευκό άνεμο να βρεις το πεζοδρόμιο και το κατώφλι του σπιτιού σου μέσα στο χιόνι ή, κατά τον Karlen, «για να το πω κομψά, το να βρεθείς έστω και για ένα λεπτό σε συνθήκες απόλυτης χιονοθύελλας στη Μινεσότα είναι ένα ανόσιο γαμήσι του μυαλού από τον τρόμο του τι-μου-συμβαίνει-και-είμαι-ανάποδα. Δεν μπορείς πλέον να ξεχωρίσεις πού είναι ο ορίζοντας: Ο ουρανός και η γη είναι απροσδιόριστα…».

Από τον περασμένο Νοέμβριο είναι στολισμένο με τα led-παντός καιρού κι ακόμα έχει μείνει έτσι, εκεί, με τα φωτάκια να αναβοσβήνουν με υστερία και μία κατεβασμένη τέντα που επιβάλλει μία ανησυχητική σιωπή και απουσία. Κανένας δεν έβγαλε τα φωτάκια από την πρίζα, έμειναν στο χριστουγεννιάτικο αξίωμά τους, δίνοντας στην Κηφισίας μία ακόμα ιστορία: Κάποιος έφυγε και ξέχασε αναμμένα τα Χριστούγεννα.